Hier begon mijn karperavontuur. Op 4 september 2025 besloot ik spontaan een sessie te vissen op een van mijn favoriete stekken aan het kanaal, een plek waar ik eindeloos kan genieten. Voorvoeren is niets voor mij; hoewel sommigen er vertrouwen in hebben, geloof ik er persoonlijk niet in.

En toch vang ik mijn vis, want dat is uiteindelijk wat telt! Bij aankomst op de stek neem ik eerst rustig het water in me op. Op deze strook, waar ik regelmatig kom, ken ik mijn plekjes al goed. Dit keer koos ik ervoor om uit te pakken op stek 4, een plek die ik zo genoemd heb in mijn logboek om mijn stekken overzichtelijk bij te houden.

(Ja, ik geef mijn stekken namen in mijn logboek – handig én leuk, toch? Lach!)

Met enthousiasme begon ik mijn materiaal klaar te maken en alles in orde te brengen. Ondertussen hield ik mijn blik op het water, en wat zag ik? Aan de overkant ontstond een flinke kolk in het water. Dat was voor mij het teken om meteen vijf bollen voer naar de overkant te werpen. Mijn vertrouwen zat direct goed.

Bij het klaarmaken van mijn eerste hengel spotte ik nóg een kolk, iets verderop. Zonder aarzelen ging de eerste lijn naar die plek, strak tegen de overkant. Voor mijn tweede hengel twijfelde ik nog: zou ik hem aan mijn eigen kant of in de vaargeul leggen? Uiteindelijk koos ik voor de vaargeul. Om beide plekken wat extra aantrekkingskracht te geven, voerde ik op elke stek nog eens vijf bollen. Het was tijd om achterover te leunen in mijn stoel, een kop koffie erbij, en te wachten.

Maar ik hoefde niet lang te wachten! Nog geen 15 minuten later klonk een volle fluiter. De linkerhengel, die tegen de overkant lag, schoot strak. Mijn hartslag steeg; wat zou er aan de andere kant van de lijn zitten? Tijdens het drillen voelde ik meteen dat dit een stevige vis was. Hij bleef diep tegen de bodem plakken en vocht flink terug. Na een spannende 20 minuten kwam hij eindelijk naar de kant. Daar was hij dan: een prachtige spiegelkarper in mijn net.

Ik weeg mijn vangsten niet vaak, maar deze vond ik de moeite waard. In de weegzak bleek hij 16 kg te wegen. Alhoewel gewicht voor mij niet het belangrijkste is, was ik toch trots op deze vangst. Snel schoot ik wat mooie foto’s – met dank aan mijn vrouw Sandra, die de camera in handen nam en schitterende plaatjes maakte. Na de foto’s liet ik de vis rustig terug in zijn vertrouwde omgeving zwemmen, uiteraard na de nodige zorg.

Zo eindigde dit bijzondere avontuur.